توسعهٔ سازمانی عبارت از کاربرد سیستمی دانش علوم رفتاری، برای توسعهٔ برنامه‌ریزی شده و تقویت و تأکید بر استراتژی‌ها، ساختارها و فرایندهای سازمانی برای بهبود اثربخشی سازمان است.

طبق نظریهٔ ریچارد بکهارد توسعهٔ سازمانی تلاشی است برنامه‌ریزی شده، در کل سازمان، هدایت شده از طرف مدیریت ردهٔ عالی سازمان برای اثربخشی و سلامت سازمان از طریق مداخلات طرح‌ریزی شده در فرایندهای سازمانی با استفاده از دانش علوم رفتاری.[۱]

مداخله‌های توسعهٔ سازمانی

۱) بلوک‌های اصلی سازنده سازمان تیم‌ها هستند، بنابراین واحدهای اصلی تغییر نیز خود تیم‌ها می‌باشند و نه افراد.

۲) کاهش رقابت نامناسب و توسعهٔ همکاری میان اجزای سازمان.

۳) تصمیم‌گیری در سازمان‌های «سالم» در محل قرارگیری منابع قرار دارد و مرتبط به وظیفه یا فرد خاصی نیست.

۴) تمام اجزای سازمان فعالیت هایشان را در مقایسه با اهداف کنترل می‌کنند. کنترل، استراتژی سازمان نبوده و موقتی است.

۵) تشویق ارتباطات آزاد و اعتماد میان تمامی سطوح سازمان.

۶) انسان‌ها از آن چیزی حمایت می‌کنند که در ساختنش نقشی داشته‌اند. افرادی که تحت تأثیر تغییر قرار می‌گیرند باید در فرایند برنامه‌ریزی و اجرای تغییر نقش فعالی داشته باشند.